.gif)
ایا لزومی داره خدا رو بشناسیم ؟ چرا ؟ با دلیل برام توضیح بدید.
با سلام و تحیت
به طور قطع می توان گفت مسئل? خدا و خداشناسی از فطرت سلیم انسان نشأت می گیرد ، چنانکه در تاریخ مشاهده می شود همه انسانها قائل به وجود خدا بوده اند و الآن هم انسانها بالاتفاق وجود موجودی به نام خدا را تصدیق می کنند ؛ اما در مصداق خدا تفاوت نظر دارند و هر کسی برای خود خدایی را انتخاب و به پرستش او پرداخته است.
هر انسانی برای اینکه در این امر دچار اشتباه نشود و خدای حقیقی خود را شناخته و از او کسب فیض کند ، لازم است اطلاعاتی را در مورد خدای جهان آفرین بدست آورد با امید به اینکه شناخت و معرفت الهی راهی به سوی سعادت دنیوی و اخروی را برای وی بگشاید و قطعا شخصی که در پی خدای حقیقی باشد او را خواهد یافت و با تمام وجود به او عشق خواهد ورزید.
و این عشق ورزیدن و اطاعت نمودن از اوامر او راه هدایت و سعادت را هموار می کند چنانکه عاشقات واقعی حضرت حق به سعادت ابدی دست یافته اند.
برای این منظور که اهمیت خداشناسی را دریابیم دست گدایی به سوی اهلبت (علیهم السلام) دراز کرده و از علوم غیبیه آن حضرات استمداد می جوییم :
پیامبر اسلام صلّى اللَّه علیه و آله و سلم فرمود: استوارى خانه از پایههاى آن است و ستون و پایه دین، خداشناسى و یقین به توحید و عقل «قامع» است، پرسیدند: عقل قامع چیست؟ فرمود: خود نگهدارى از معاصى و حرص به طاعت خدا و شکر بر احسانهاى او و خوش داشتن بلا است. (ر.ک: ارشا القلوب- ترجمه سلگی ج 1 ص 448)
حضرت امیر المومنین (ع) در کتاب شریف نهج البلاغه می فرماید:
سر آغاز دین، خداشناسى است، و کمال شناخت خدا، باور داشتن، او، و کمال باور داشتن خدا، شهادت به یگانگى اوست؛ و کمال توحید (شهادت بر یگانگى خدا) اخلاص، و کمال اخلاص، خدا را از صفات مخلوقات جدا کردن است زیرا ،... و ادامه خطبه (ر.ک: نهج البلاغه خطبه اول)
از این دو روایت معلوم می شود معرفت خدا یکی از شرایط مهم و اساسی دین محوری است و کسی که نسبت به خدای واحد قهار معرفت ندارد به مفهوم واقعی دین دار نیست.
همچنانکه امیر بیان در خطبه اول نهج البلاغه بیان داشته اند شناخت خدا به وسیله صفات او امکان پذیر است ، بنابراین انسان باید با صفات الهی آشنا گشته و در این صورت است که نسبت به خدا معرفت پیدا می کند . در این فرصت به مناسبت مطلب نشانه های معرفت را یاد آور می شویم:
نشانه هاى معرفت
نشانه هاى معرفت، شدت ترس از اوست، که خداوند علما را به آن صفت ستوده است، زیرا ایشان آن گونه که باید او را مىشناسند و علم دارند که خدا ایشان را مىبیند، پس هر اندازه معرفت بنده به خدا زیاد شود، ترسش از خدا زیادتر مىشود، مانند نزدیکان پادشاه، چون بیشتر به او نزدیکند، بیش از سایر مردم از او مىترسند، لذا خداشناس حقیقى، همواره نسبت به خدا مؤدب و ترسان است.
اما جاهل به خدا به سبب جهلى که دارد، از این حالات بدور است، نشانه دیگر خداشناسى، این است که از علایق دنیا دورى مىکند، و خود را از غم دنیا فارغ مىبیند و همیشه به یاد آخرت مىافتد، و بر آنچه از دنیایش فوت شده، تأسف نمىخورد، لیکن تأسفش براى این است که لحظهاى از یاد حق غفلت ورزیده، و ما سواى خدا را به دیده زوال مىنگرد و همه چیز را فنا پذیر مىداند، و جز خدا را باقى به حساب نمىآورد:
کُلُّ شَیْءٍ هالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ : جز خدا همه اشیاء رو به تباهى دارند.
خداشناسى در حال خروج از دنیا، بر کمى گریه و زیادى گناهان و کوتاهیش در سپاسگزارى حق ، تأسف مىخورد.
هر چیزى ثمرهاى دارد و ثمره معرفت، ترس از خشم خدا و انس به او پیدا کردن است، و هر چیزى عقوبتى دارد و عقوبت خداشناس، از سستى اوست که نسبت به ذکر حقّ مرتکب گشته و از آن غفلت ورزیده است.
فراست و آثار و چگونگى پیدایش آن
مرویست که هرم بن حیان زمانى که شرفیاب شد حضور اویس قرنى، اویس گفت السلام علیک یا أخى هرم بن حیان، هرم جواب سلام داد و گفت از کجا دانستى که من هرم هستم و حال آنکه مرا ندیده بودى تاکنون؟! گفت هر که ایمانش بخدا کامل باشد مىبیند همه چیز را و میشناسد همه کس را، و ارواح مؤمنین محبوس نیستند بلکه آزادند (چه زنده باشند و چه مرده) و باطراف عالم میگردند (لذاست که مىبینند همه چیز را و میشناسند همه کس را).
و فراست نورى است در قلب (مؤمن) که بسبب حقیقت ایمان و خداشناسى در او پیدا مىشود بطورى که همه چیز را بلا درنگ درک میکند و همه کس را بمجرد دیدن میشناسد چنان که گوئى سالیان دراز است با او آشنائى داشته و میتواند از آنچه که در قلب مردم است خبر دهد و لیکن از قلوب جمعى از بزرگان نمیتواند خبر دهد (مانند انبیاء و امامان علیهم السّلام زیرا قوه ایمانى آنها قوىتر است از قوه ایمانى او). و سؤال کردند از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم از معنى این آیه که خداى تعالى میفرماید: فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلامِ (خداوند هدایت هر که را بخواهد قلبش را بنور اسلام روشن و منشرح گرداند) فرمود یعنى خداوند در قلب او قرار میدهد نورى را که بواسطه آن شرح و وسعت سینه و فراست پیدا میکند.( ارشاد القلوب-ترجمه مسترحمى ج2ص 121)
